از آن شبی که تو را در حجاب می‌دیدم
خطای دیده‌ی خود را صواب می‌دیدم

هزار چشمه‌ی پنهان ز چشم بوده و من
نصیب دیده‌ی خود را سراب می‌دیدم

هوای بندگی منزل تو در سر خویش
ولی به جای ترحم عتاب می‌دیدم

تمام سهم من از تو به جز سکوت چه بود؟
من از سکوت مدامت عذاب می‌دیدم

نگاهی ای مه تابان! که بی فروغ رخت
جهان و هر چه در آن را خراب می‌دیدم

اگر تو روی بپوشی عجیب نیست که من
خیال روی تو را هم به خواب می‌دیدم

هزار حیله‌ی پرهیز از خیال تو را
به سحر نرگس مستت بر آب می‌دیدم

نشان من بده ای عشق! چهره‌ی خود را